Gönüllüler daha sonra 250 milisaniye veya 750 milisaniye üst üste 30 kez siyah bir arka plan üzerinde gri bir daire gösterildiği bir "adaptasyon" döneminden geçtiler. Bundan sonra, katılımcılara belirli bir süre için “test uyarıcısı” olarak başka bir daire gösterildi. Daha sonra, belirli bir süre boyunca beyaz gürültüyü dinlemeleri istendi ve test uyarıcısının bu beyaz gürültüden uzun veya kısa olup olmadığı soruldu. (Beyaz gürültüyü referans olarak aldılar çünkü bir işitsel uyarıcı görsel adaptasyondan etkilenmez ama görsel test uyarıcısı etkilenir.) Araştırmacıların bulgularına göre, eğer bu süre boyunca test uyarıcısı adaptasyon uyarıcısına benzer uzunluktaysa, supramarjinal girustaki aktivite azalır. Diğer bir deyişle, bu bölgedeki nöronlar gri daireye ilk maruz
kaldıklarından daha az ateşlenir. Japonya'daki Ulusal Bilgi ve İletişim Teknolojileri Enstitüsü Bilgi ve Sinir Ağları Merkezi'nde bilişsel sinirbilimci olan baş yazar Masamichi Hayashi, bu tekrarlamanın o zamana duyarlı olan "nöronları yorması" olduğunu söyledi. Ancak "diğer sürelere duyarlı diğer nöronlar hala aktifti." Live Science'a bir e-postada, etkinlik seviyesindeki bu fark, katılımcıların zaman algısını bozduğunu söyledi. Beynin uyarlandığı süreden daha uzun bir uyarıya maruz kalırsa, katılımcı zamanı fazla tahmin eder ve daha kısa bir uyarana maruz kalırsa, katılımcı zamanı hafife almıştır. Bu, gerçek dünyadaki zaman algımızı bozabilir. Örneğin, piyano konserindeki bir seyirci müzikal bir tempoya adapte olabilir. Hayashi " Müziği doğru tempoda çalıyor olsanız bile, dinleyiciniz daha hızlı tempolu bir müziğe maruz kaldıktan sonra müzikal temponuzu gerçekte olduğundan daha yavaş hissedebilir." diyor.